 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Па нашай плянэце –
Старэнькай зямлі
I ў сьмецьці і ў цьвеце
Дарогі прайшлі.
Дарога – дар Бога.
Дарога жыцьця
Вядзе ад зямнога
Да звышпачуцьця.
А гэта я словам
Акрэсьліць хачу,
Каб цешыцца новым,
Каб жар – уваччу.
Каб сьлёзы кіпелі –
Я выйду ізноў,
Амыты ў купелі
Народжаных слоў.
Я сёньня ў дарозе
I думкі мае
Ў пяшчотнай трывозе,
А сэрца пяе.
Бязьмежнасьць прасторы –
Зямля, акіян,
I пушчы, і горы,
I сьнег, і туман.
Дарога – дар Бога –
На радасьць вядзе,
I толькі слабога
Трымае ў бядзе.
Слабога ня целам,
А духам. I той
Акном залацелым
Выходзіць на свой
Пусты панадворак,
Ня бачыць красы –
Ні Альпаў, ні зорак,
Ні зьзяньня расы.
Ня бачыць нічога
На месцы старым.
Яму шлях-дарога
Страшней як Нарым.
Ён бавіцца ў хаце,
Дзе ўсё пад рукой,
Дзе думка аб страце
Нясе непакой.
Інакшай праявай –
Натура мая.
Каханай, ласкавай
Суцешаны я.
Я з ёю прамерыў
Нямала дарог.
Я ў шчасьце паверыў,
Знайшоў і зьбярог.
I з горсткаю згадак
Сядаю за стол.
У хаце парадак,
Утульна вакол.
I тэлевізыйны
Стаіць апарат.
Паўзуць Апэніны,
Казьбек, Арарат,
I Кіліманджара
I шэраг хрыбтоў.
Палесься імшара
I шум чаратоў.
Пявучыя стэпы,
Стагі мурагу.
А кедры сасьлепу
Губляюць тайгу.
I тундра сівая
Пургою ў вакно.
I рыба сплывае
На цёмнае дно.
Падводная сіла –
Разьюшаны кіт.
Аж мора ўструсіла
Бялёсы блакіт.
I ў пеністай зяпе
Злуюцца маржы.
А ты на канапе
Спакойна ляжы.
Хіба ў расчуленьні
Тут можна зьмярцьвець?
Як цені, цюлені
I белы мядзьведзь.
Сумётаў заносы
I юрты тырчаць.
Да нас эскімосы
На лыжах імчаць.
Пры здымках заданьні –
Танцуе шаман...
Далёкія здані
Хавае туман.
I ўжо за хвіліну
Эгіпет, Іран.
Вярблюд бэдуіну –
Жывы талісман.
Стаіць ён, слухмяны,
I жвачку жуе.
Вядуць павіяны
Забавы свае.
I леў пазяхае,
I зэбры бягуць.
Пустыня сухая.
Пяскі. Ветракруць.
I ўсё – няжывое,
З экрану старчма:
Трава, краскі, хвоі...
А паху няма.
I вільгаць сухая,
З крыніцы ня піць.
I песьня сьціхае,
I штосьці хрыпіць.
Сухія і мора
I шумны прыбой,
А тая прастора
Ня разам з табой.
Ня чуеш на вуснах
Салоны той смак.
На вязях капусных
Пражэрны сьлімак.
На полі мурашка,
Жучок і камар...
У фільмах ня цяжка
Спаткаць і пачвар.
Бывае часамі
Дурная лухта.
Мы ведаем самі,
Дзе ёсьць пекната.
На плямах мы бачым
I добрых людзей,
I ў сьвеце лядачым
Падагру падзей.
Мы бачьш аздобу
Чужой стараны,
Хваробу, жалобу
I жахі вайны.
З гульнёй і капрызам –
Людзкія грахі.
Да нас тэлевізар
Падводзіць шляхі.
Дарога ў сьвятліцы,
Як цень на сьцяне.
Мне далеч імгліцца,
Ня ўрымсьціцца мне.
Я радасна бачу
Прачынены сьвет,
Удачу ў прыдачу –
Паэзіі цьвет.
Ізноў падарожжа,
Ізноў цягнікі.
Памілуй нас, Божа!
Я грэшнік такі:
Хачу ўвачавідкі
Пабачыць, пазнаць...
Ручай думак плыткі
Прабую сагнаць.
Я маю імкненьне,
Нястрымны імпэт
Схапіць лятуценьне,
Аб'ехаўшы сьвет.
I песьняй хачу я
I звышпачуцьцём
Пазнаць, што існуе
Жыцьцё над жыцьцём.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
